Подунавка Земун

Л11ГТ1» 31 3.1№ШУ II ||»КУ.

197

се Промислу противили. Бнла би сз^пруга едногг човека , кои бн као ђаво у човеческомг внду вашг животг у пакао преобратјо, н ваше очанн1е на онав степенг дотерао, да бн вм за благод-ћанје почивали ваше мученЉ самоубШствомг скончати. „Дозволите ми, да могу у мого собу отићи" рекне Розалш дрктагоћимг гласомг и побегне. „Ово е дћиствително!" прешапће НроперцШ витезу, „гоеподична се збунила. „Божесгвенни човече !" повиче оваИ, и 1)ипп са столице, „вм дакле не само естеству, но и срдцу човеческомг можете заиоведати ? Одкуда ннате вм такову силу, кчлон ништа протпвостати неможе?" _Н самв вамг обећао некп! данг частк неку мога жпвота укратко саобштити" — одговори Проперцш ладно — „и садг самв ево гоговг лое обећанЂ испунити, ако ми непресечно ћутан-ђ обећате?" Витезг му то обећа. „Бмће одг прилике сада 400 година," започне ПроперцШ, „одг како самв л у Риму у едноГ! гробници по другш путг живити почео." Ситезг га са изумл^мемг погледа. „Прво тавно знан^ћ," настави ГЈропершД, „кадг самв се пробудш, може се са оеећан^мг новорођеногг детета, кое е текг обат матрнн, оставпло, сравнити. Нншта нисамћ ни чути ни вндити, нити кои удг двизати могао, но опетг салк осећао крозг мое укочено тело некЈИ живогг да мили, као што при прелазку изг дубокогг сна кг будности осећамо. У овомг станк), као п1то самв реко, ништа себи нсно представити нисамБ мого; но при развшнго внугренБ1 сила, све е мн е асн1в и аснје бБ1вало. Н осетимг нужду погледати и двигнути се, но паднемг у несвестБ п заспимг. На еданпутг чуемг еданг танакг, но лсанг гласг: ГЈробуди се, смиренБШ спавачу! пробуди се! и у тав парг 6б1ло ми е, као да ми се каква магла сг очјго сишла, погледамг и виднмг да се у некаквоИ сазиданоВ тесноћи находииг, поредг мене едно кандило, а кодг мои ногу едногг страхопочитателногг старца, кои е недвижимг седјо и мене гледао. Н самБ бмо лежао на землБи са црнимг прокривачемг покривенг, но оваЛ се одма, чимг самк се помако у пра преобратјо. Мени согласно и старацг мицао , и кадг н устанемг, узправи се и онг. Но чимг на ноге стане, изчезнВ, а халкине празне на землго падну. Покри сг тимг твого наготу, рекне онаи истмК нсанг гласг, кои самБ и пре чуо; Ацаелг кои те е овде 200 година чувао, говорисг тобомг. Н обучемг халБине оне исте, у коима сте ме првни путг видили, — кандило кое е кодг мене стопло, почне се мицати. Сл^ћдуИ ми! рекне духг, врата се една отвору и а пођемг за кандиломг, кое е предамномг ишло. Земла по кошД идемг, света е, рекне Ацаелг ми се налазимо у гробницама мученика. Дугачакг сазиданг ходникг укаже се, кои е ужасно изгледао, и непрестано горећимг кандилама осветл^нг бмо. Ужасна е тишина около мене царствовала, кого е само мои ходг и гднкои узди-

саи прекидао. 'Гри овака ходника пређемг, сада кандило, кое е непрестано у воздуху предамномг 1Ш1Л0, пође преко неки басамака, коихг е 200 бнло, доле. Племићг при овимг речма сг нестрпеЛвивимг очекиванћмг премакне столицу ближе. Проперцш мало поћути, н као замишл^ћнг чпнећи се настави: Прп свакомг степену, што самБ дублћ силазјо, воздухг е ладнјц бнвао , н кадг сг последпћгБ сиђе.иг, обузме ме зима тако, да ми е зубг о зубг ударати почео. Гдигди само тинало е по едно капдилце, и дрктагоћи противг воздуха тешкогг борнло се, кои га е свакЈП часг угаснтн препо. Ништа друго нисамБ видити могао, но само голе црне зидине, докг нисамБ до некогг ухода дошао, гдн ми се многи кпповн укажу, и предг свакнмг по едно тшшгоће каидило. Сг ужаснимг страхопочитанјемг прођемг поредг ови, коихг е укоченг погледг на мене управл^нг бно. Наипосле нека као снегг бела врата у црномг зиду зауетаве моД ходг. Ндуће кандило прође крозг ова, коа се одма безг наиман-ћгг шушгана отворе, и а се нађемг у некои малоВ, црноО и осветл^нои капелици, на среди е стапо еданг стубг, и на овомг неко мртво тело, кое е у руци прутићг држало. Приближи се, рекне моб невидимна предводителБ, и узми онаП прутићг; но у истомг магновенго кадг п прутићг узмемг, згрува се тело оно у неку гомил .у коспго, н нзг ове изиђу с.тћдугоће речи: „Моисеовг прутг! Моиееовг прутг, тб1 кои си га добјо, чј 'деса ћешг правити сг нкиме; но теби самомг бмће неузможно одсада задоволБство плодеке лгобави уживати." Одма осетимг неопнсану болго, кон обаче наскоро пређе. Идуће кандило пође дал^ћ и уведе ме крозг нека вратаоца у еданг прилично осветлЂнг ходникг, кои е горе водјо. Но што самБ више ишао, ходникг е све ннжјв и ужЈЛ, све тавнји и тавнји бмвао докг ме наДпоеле дубока црна помрчина необколи, у кошИ нншта друго но само ону ватрену точку видити могао, кон е предамномг ишла. Воздухг е сада тако тежакг 6 бш да самБ едва дисати могао. Ходникг кои е све тешнБЈД бнвао наипосле преобрати се у рупу, крозг кого самБ наипре сагнутг, после на колени, и наипосле на трбуу едва провући се могао. Наедаипутг разшири се опетг меето, и Ацаелг рекне: Куцни сг' прутићемг о гвоздена врата, предг коима стоишг, н текг што самк л додирнуо сг громовномг лупомг отвору се. Зракомг напо.тћ - извируће светлости за неколико минута ослепимг, — но шта самБ вид1о кадг самв опетг прогледао? (Свршстакг сл-ћдуе.) ИзбациванЉ Етне. (Свршетакг.) „Лави су станли на путу виногради и една гомила растови дрвета; први буду на ма' сажежени, а други су се дуже одупирали; но ушно комађе лаве падало е са шумомг беснећи ед-

но преко дрзтогг, и ломило наикрасшл дрвета. Зачуе се особита писка, и дрво беше сломлЉно као трска, не ватромг, него валнгоћими се комађемг лаве. То е бно страшанг лепг и потресагоћиЧ погледг. За едннмг раетомг, вишимг и снажшимг одг свпо други, сви смо жалилн. Већг е стано неко време безг лишћа, узг стабло лизао е пламенг, усшно комађе лаве удараше едно за другимг онћга; растг се савјао при свакомг ударцу, но опетг се увекг иеправлао; наипосле почне се, горећи нко на сгаблу, полако на едну страну нагибати. 1ошг за неко време лголпо га е ветарг тамо амо, да е дрктао као еамртно ран-ћна див.шчб ; ватра на стаблу све е више узимала ма', више п више лизао епламенг, дз'бл1> и дублћ кланнло ее гордо дрво, гране буктиле. Наипоеле се свали красно дрво безг шума н нестане га у огн^ћномг мору. Не само да смо ми, кон смо за дуго немо и жалостно гледали оваи неравнни боВ, ово бесно пусгошенћ разуздане стра'овите стихје — не, сви, кои су за нама дошли, ћутали су неко време озбилБно, докг свачјл уста неповикаше: роуего аИзего! *) „Сг уништен-ћмг овогг последн^ћгг раста, као да е сила лаве у своме току попустила; усЈано комађе ше се више валало сг такомг 'укомг. Беснило избациванн транло е з'право два и по сата, и за то време се маса помакла 5—6 риФш. Овде самБ такође нсно увидјо, како лава тече: комађе пада еднако одозгорг, и сва.гћно постае темелБ кг новомг помицанго. Како се узпутг свака низа испунити мора, то помицанћ бнва одвећг споро. Такође нераде едномг спломг сви крацилаве; предг нама н. пр. чпнило се као да се пакао отворш, а наИближШ кракг стаао е са свимг мирно; текг овде онде падао по некШ комадг, и мм не само да смо доцнје мимо нби пролазили , него често на наИкраВнБимг местима и преко нби — ово да богме журно. Ммшлен^ћ, да се све, што лава додирне, сг места у пепео преобраги, шеистинито. То смо псно впдили на растовима: лава 10 е уништавала, пошто 18 е обалила и сломила, када нЧ е брзо у пепео сажегла. Како 6 величествено бнло ово изметан& може човекг себи представити, када помисли, да е лава нмала испунити врло дубоку и широку долину (волувскш до') па е текг за деветг дана 18 мила прешла." „Око 3 сата по подне кренемо се кг кратеру одг 1790. године; мимогредг да кажемо онг е целу годину дана горео. Око 24. сата (6 сат1и у вече) дођемо до и^ћга, ерг одг прилике лежи едну милго одг новога, и како смо овде стапли управо предг и надг новимг кратеромг, то смо могли гледаш у средг н-ћговогг страшногг гротла. Чувство, кое наег е при томг погледу обузело, неда се описати: што намг е ноћасг и готросг бнло чудно и мучво око срдца при погледу на ново, ненадно подвленЂ, кое е све уништавало, то насг е овде на висини сасвимг потресао погледг на ово дивно, величе-

*) Сирома дрво.