Nova Evropa

zbližavanja širih slojeva Amerike ı Velike Britanije. Dobri odnosi izmedju Amerike ı Francuske manje su kulturne a više istorijske naravi: najranija istorija Amerike svijetli imenima francuskih pijonira (La Salle, Joliet, Pere Marquette); pa su čak Amemikanci voljni priznati, da bi njihova zemlja po svoj prilici i danas bila engleskim domenom, da nije o bok Vašingtonm stajala francuska vojska pod Lafajetom i francuska flota pod Rošamibo-om. K tome je danas Francuska tradicijonalna zemlja američkih turista i penzijoniraca. I sa Njemačkom i Italijom je Amerika nekad održavala žive kultume relacije, potpomagane snažnim prilivom. njemačkih i talijanskih doseljenika. Ali su damas te veze znmaino oslabile, gotovo posvema radi sadašnjih njemačkih i talijanskih državnopravnih teorija i ideologija, koje su izvan domažšaja razumijevamja američkoj demokratskoj pozadini. Poimence današnja Njemačka, kao da namjerno čini sve što može da od Sjedinjenih Država Amerike stvori sebi protivnika u doidućem svjetskom ratu. Politička i trgovačka nastojanja Njemačke, a donekle i Italije, u Centralnoj ı Južnoj Americi i suviše živo diraju u hrptenjaču spoljne politike Sjedinjenih Država Amerike (Monroe-ova doktrina).

Manje evropske države, poglavito one koje su nastale tek Svjetskim Ratom, malo su poznate u Americi, te ı ne nalaze sebi često mjesta u ikalejdoskopu američkog posmatrača. Općenito, može se mime duše reći da su njegove predodžbe u tome pravcu (potpuno maglovite: a, ukoliko postoje, obično su precizirane udobnim i često neispravnim: putem, asocijacije stanovitih ideja. Tako se naprimjer Skandinavce dovodi u vezu gotovo samo sa sportom, Holandjane sa pojmom čistote, Dance sa seljačkim zadrupgama, Španjolce sa »toreadorima«, Madžare sa ciganskom muzikom, Balkam sa komitama i atentatima. Dublje poznavanje istorijskih, kultumih, i ekomomskih momenata ovih a drugih manje istaknutih dijelova svijeta smatra se da je stvar stručnjak4 i nekoliko tuceta profesora. Tako je, naprimjer, mnogo godina prošlo dok je većina Amerikanaca počela da razlikuje izmedju Češkoslovačke i Jugoslavije; za meke još i danas ove zemlje postoje kao »Čehoslavija« i »Jugoslovakija«! Doduše, intelektualni slojevi maju za Dvoržaka, Smetanu, Masarnika, i češko staklo: ali se ovi stvaraoci kulture i produkti znanosti nijesu pokazali odviše efektnim polugama pri odomaćivanju Češkoslovačke u Americi. Veće zanimanje za ovu državu stvar Je svježe naravi, a osobito kao posljedica današnje zamašne intermnacijonalno-političke

krize u Centralnoj Evropi.

220